اومدم غزل بسازم واسه جورچين نگاهت
 

موهات حالت چشمات قاب رنگين نگاهت
 

اومدم قلم بگيرم اما کاغذامو باد برد
 

نشد از تو بنويسم غزل روي لبام مرد
 

حالا من موندم و يادت که رو گونه هام نشسته
 

دوتا قطره؟نه هزار تا سد گريه هام شکسته
 

از ته چشاي رنگيت يه بغل ترانه چيدن
 

تو زمين خيس شعرام بذر خنده هاتو کاشتم
 

شايد اينجوري بفهمي که چقدر دوست ميداشتم
 

چي شد اون همه قشنگي که ميون گفته هات بود
 

اون تبسمي که سايش هميشه کنج لبات بود
 

رفتي انگار که نه انگار اين حوالي منو داري
 

نه ايميل نه يه تماسي مردم از چشم انتظاري
 

يادمه شبي که رفتي آسمون ستاره کم داشت
 

طفلي اصلا نميخنديد مث من چشماش ورم داشت
 

حالا خوب منو نگاه کن که به آخرا رسيدم
 

تا بگم خدا به همرات ميدوني چيا کشيدم
 

نگرونيامو حالا تو همين ترانه بو کن
 

دل خنده هام شکسته دست غصه ها رو رو کن
 

اومدم غزل بسازم اما کاغذي ندارم
 

حالا اين بيتا رو بايد تو شقيقه هام بکارم
 

موهات حالت چشمات اونا روز و شب باهامن

 

اگه اين گناه نباشه ميتونم بگم خدامن
 

سفرت بخير ولي من تا هميشه چشم به راتم
 

هنوزم که هنوزه محو جورچين نگاتم